 |
| As Caldas en 1923, podense ver os tirantes da ponte metálica do ferrocarril.
Canedo, últimos anos.
|
Tres anos fai xa que
publiquei un artigo sobre o veciño Canedo (xaneiro do 16) e prometía recuperar o tema. Hoxe propóñovos recordar algúns datos e
protagonistas da súa historia nos comezos do século XX.
Ata que en 1943 os políticos
(mais ben o Gobernador Civil) decidiron cambiar a
situación asinando a anexión ao Concello de Ourense, Canedo foi independente.
Quedaron atrás varios intentos de modificación arrastrados desde 1865, aos que
os habitantes de Canedo sempre se opuxeron, máis aínda, ata en 1924 a parroquia
de Santiago dás Caldas chegou a solicitar a “independencia” das demais
parroquias de Canedo e converterse en “entidade
local menor”, para así defender mellor os seus intereses.
 |
| Selo de Canedo co escudo de Castéla |
Pra situarnos habemos de recordar que o gran
despegue de Canedo veu da man do ferrocarril, e colleu case por sorpresa aos
veciños. Rúas de terra sen beirarrúas, servizo eléctrico en precario, baste
recordar que en 1928 carecíase de alcantarillado, non había praza de abastos e
por non ter nin sequera tiñan edificio do Concello; en 1929 ata se presentou un
proxecto pra levantar o consistorio e a praza de abastos onde hoxe si hai (aínda que pechada) unha praza.
Esas limitacións foron posiblemente un aliciente para moitos dos veciños,
nos anos precedentes (finais do XIX) foran moitos
os almacenistas e comerciantes en gran parte casteláns e máis concretamente
maragatos, xente con tradición milenaria no comercio que se asentaron na zona,
atraídos pola reducida fiscalidad e a proximidade da cidade de Ourense. Certo é
que no inicio dos 20 houbo que lidiar con graves sucesos debido ao
encarecimiento das subsistencias (outro
día trataremos o tema dentro da serie: Crónica Negra), pero o
desenvolvemento era imparable.
O que comezou como comercio a
pequena escala aos poucos foise transformando en empresas de mediano e gran
tamaño, rexidas por apelidos que aínda hoxe manteñen gran prestixio na
provincia. Os irmáns Tabares Moretón, Francisco e Bruno iniciaron unha saga a
finais do século XIX que aínda perdura nos nosos días, eles deron paso aos
aínda recordados Ignacio e Antonio Tabares , para aclararnos Ignacio: el
Tabares de abaixo (Xeral Aranda) e Antonio o de arriba, así eran coñecidos nos 20, Ignacio tiña como
produtos estrela o aceite e os xamons E Antonio con todo tiña máis variedade,
distribuía dende fariñas ata xabón pasando por loza, azucre e bacalao sen
esquecer os ultramarinos ou coloniales tan solicitados naqueles anos. Para
seguir o percorrido nas empresas daquela época, vénnos moi ben a sociedade que
crearon Ignacio e José Antonio Moretón, outro grande, o obxectivo da fusión era
a importación e exportación de ovos, ¿sóavos a idea?, na rúa xeral Aranda nun
edificio propiedade de Ignacio estaba o que se coñecía como “Almacén da Huevera
Orensana”.
Os Moretón eran tamén do grupo dos coñecidos como “casteláns” pola súa procedencia e tamén deron orixe a unha saga familiar das máis arraigadas na cidade, o citado José Antonio e o seu irmán Florentino foron os primeiros “espadas”, seguidos de Florentino M. Fernández. Como vedes empeza a estenderse en demasía a lista de comerciantes pontinos, e únicamente citamos dous apelidos, non quero comezar cos Aldea, Cuevas, García, Mazaira, Pérez R., Ruiz, Sobrino,... A existencia destes grandes almacenistas deu pé ao nacemento de pequenas tendas de ultramarinos que todos recordamos, A Favorita, Santorum, Plus ultra etc.
Xunto aos almacenistas de comestibles, os da construción e madereros
supoñían outro alicerce de Canedo, sen dúbida Secundino Couto Solla é dos máis
recordados, tiña na entrada da estrada de Oira os seus almacéns, á esquerda o
aserradero e pegado ao rio o almacén que custodiaban segundo contan, varios
lobos adiestrados. Manuel Seoane foi un dos que máis aguantaron no tempo xunto
a Daniel Peña, e seguramente a proliferación de fábricas de mobles na provincia
tivese que ver moito coa súa actividade.
Acáballeme o espazo e non quero
deixar de citar a empresa de Carlos Hentschell Hasse que se encargou de achegar
a tecnoloxía europea aos ourensanos e a “Empresa Mangana”, unha das históricas
do transporte na provincia naqueles anos 20 facíase cargo das liñas de Verin,
Xinzo e Maceda en competencia coa Empresa Bobillo; tamén do ramo da automoción
eran o taller de Abeijón e o de Montes.
Edificio de don
Florentino Moreton nas Caldas esq. Vicente Risco, aí estivo o almacen do
Hentschell e a botica de Carnicero o lado,
(Foto Xesta, la Zarpa 1925)
O Café do
Lisardo, a Fonda da estación, a Perla, a casa do Ogando, O Colexio “La
Enseñanza Moderna” sucursal do Padre Feijoo Ourensano, O Minerva, Sobrino….
Quedan demasiados nomes no tinteiro, aínda que xa se escribiron varios, aínda
fan falta máis libros para non perder tan importante parte da nosa historia.
Outro día intentarei facer un “Alcaldologio de Canedo”, Secundino Couto
Solla (un dos mais recordados), Nicanor Barja (firmante da anexión), Eugenio Pulido (formou parte de mais corporacións), Manuel Salgado (o mandato máis extenso), Pedro Fernández, Ignacio
Tabares……
Permítalleme,
aproveitar pra felicitar ao amigo Manuel Domínguez polos trece anos ca súa Web
www.Canedo.eu a ver si el anímase e escribe esa Historia de Canedo que me
encantaría ler…